مهندسي كشت سلول چندي است كه به عنوان يك درمان جايگزين در بيماريهاي مادرزادي و اكتسابي سيستم ادراري – تناسلي به كار مي رود. از مواد سنتتيك مثل تفلون، سيليكون و ذرات كربن به طور تجربي در مجرا و گردن مثانه جهت درمان بي اختياري ادراري استفاده شده است ولي استفاده از اين درمانها با محدوديتهايي در موفقيت همراه بوده است از جمله : التهاب مزمن، واكنش جسم خارجي، آبسه هاي اطراف مجرا، صدمه به مثانه و پيشابراه ، انسداد سيستم ادراري و رتانسيون ادرار، اختلالات عملكردي حين ادرار كردن (voiding dysfunction) مهاجرت به بافتهاي داخلي و آمبولي ريه. لذا تحقيقات در چند سال اخير به سمت استفاده از بافتهاي طبيعي دستگاه ادراري جهت ترميم ضايعات و يا تقويت دستگاه ادراري سوق داده شده است. هدف از انجام پروژه به دست آوردن سلول هاي عضلاني جهت استفاده در آينده براي درمان بي اختياري استرسي ادراري است. از علل بي اختياري استرسي ادراري مي توان به (ISD) Intrinsic Sphincter Deficiency و ضعف بافتهاي حمايت كننده يورترا را نام برد و با تزريق سلولهاي عضلاني به اسفنكتر مثانه و پيشابراه علاوه بر اثر حجم دهندگي آنها مي توان از پتانسيل اين سلولها براي ترميم و تمايز بافت و در واقع بهبود عملكرد اسفنكتر استفاده نمود. جهت نيل به اين هدف، نمونه عضلاني از عضله دلتوئيد بيماران مبتلا به بي اختياري تهيه شده و جهت جداسازي و كشت سلولهاي عضلاني از آن استفاده مي شود.

وقتي اصطلاحاتي همچون بافت هاي مهندسي شده، مهندسي بافت و طب ترميم به كار برده مي شود، آنچه در ذهن تداعي مي گردد جايگزيني، ترميم و بازسازي بافت ها و ارگان هاي تخريب شده است امروزه با توجه به تعداد كم اهداكنندگان بافت و آلودگي هاي ويروسي آن سعي در طراحي بافت به كمك سلول و داربست هاي گوناگون اعم از طبيعي يا مصنوعي شده است. اين امر منتهي به ايجاد مفهومي جديد در علم شده است كه مهندسي بافت خوانده مي شود. هدف از مهندسي بافت تقليد از طبيعت براي حل محدوديت هاي معالجات كلينيكي و درماني است. مهندسي بافت براساس سه تركيب اصلي بافت هاي بيولوژيكي يعني ماتريكس خارج سلولي، مولكول هاي پيام رسان و سلول، بنيان نهاده شده است كه به ترتيب توسط داربست، فاكتورهاي رشد و سلول شبيه سازي مي شود. داربست ها به اسكال مختلف همچون ژل، فوم، فيبر، ميكرو و نانو ذرات و غشا مي باشد كه مي توانند با مولكول هاي پيام رسان كه در فرآيندهاي ريخت زايي، شكل گيري و تمايز سلولي نقش دارند همراه شده، جهت بازسازي محيط بدن موجود زنده و همچنين افزايش تكثير و تمايز سلول ها و حمل فاكتورهاي رشد در آزمايشگاه استفاده شوند. از ميان انواع سلول هاي به كار برده شده در مهندسي بافت غضروف، سلول هاي غضروفي از نظر ترميم بافت ضايعه ديده انتخاب مناسبي بوده و بسيار مورد توجه قرار گرفته اند. بنابراين جهت پيوند اتولوگ سلول هاي غضروفي سلول هاي كندروسيت از غضروف بالغ جدا شده و در محيط كشت و با استفاده از سرم تكثير داده مي شوند، سپس با استفاده از پاساژهاي متوالي و كشت با تراكم بالا، جمعيت نسبتا خالصي از سلول هاي كندروسيت تهيه گرديده و بعد از مطالعه خصوصيات سلولي كندروسيت ها جهت پيوند در انسان به كار مي روند.

يك چالش عمومي پيش روي جراحان ترميمي درمان طيف وسيعي از نواقص استخواني است كه در نتيجه آسيب هاي تروماتيك ، گسترش توموري، بيماري هاي تخريبي و بدشكلي هاي مادرزادي ايجاد مي شوند. در سال 2005 آمارهاي بيماران بستري شده در سراسر جهان نشان مي دهند كه بيش از يك ميليون از موارد جراحي ها در ارتباط با فلج جزئي استخوان، پيوند استخوان، فيوژن نخاعي و ترميم شكستگي ها مي باشند كه مجموعا مبلغي بالغ بر 40 ميليون دلار را به خود اختصاص داده اند و با توجه به اعتبارات مالي اختصاص يافته مطالعات متعددي در ارتباط با بررسي اثرات رواني اجتماعي تروماها و جراحات ارتوپدي تا به حال انجام شده است. هزينه درمان هاي جراحي و اثرات بعدي آنها روي كيفيت زندگي بيماران نشان مي دهند كه ما نيازمند روش هاي بهتري جهت درمان و بهبود عملكردي و اثرات اجتماعي چنين نواقصي هستيم. جراحان و ديگر محققان مدت ها بدنبال دست يابي به يك ماده مصنوعي _سنتيتك بودند تا قابليت افزايش و تسريع فرايندهاي بهبود و التيام استخواني، يكپارچگي با بافت پيراموني و امكان بازسازي بافتي را داشته باشد بطوريكه اين ماده مشابه بافت اصلي باشد و جايگزين آن شود. از نظر تاريخي، يك طيفي از مواد الو پلاستيك در اين ارتباط بررسي و مطالعه شده اند كه شامل سلولوئيد سيليكون و سراميك هاي هيدروكسي اپاتيت مي باشند. وقتي اين موارد با پيوندهاي استخواني اتولوگ مقايسه مي شوند (با توجه به استاندردهاي طلايي مواد رايج براي چنين كاربردهايي مشخص مي شود كه مواد الوپلاستيك در تعدادي از حوزه ها ناكارآمد هستند. بعنوان مثال يك ماده الو پلاستيك تخريب ناپذير امكان پاسخ به استرس هاي مكانيكي را همانند حالتي كه استخوان ميزبان پيراموني نشان مي دهد را ندارد و اين امر منجر به اسيب ساختاري توسط ايمپلنت تحت تغييرات وزني و پاتولوژيكي در استخوان پيراموني مي شود همانطوريكه در stress shielding مشاهده مي شود. مواد غير فعال از نظر بيولوژيكي ممكن است ايجاد زخم هاي التهابي و واكنش هاي تكثيري جديد در بافت هاي مجاور را تسهيل كنند و ممكن است بعنوان يك nidus باكتريايي عمل كنند كه نتيجه آن مشكلات عفوني است. ايمپلنت هاي فعال بيولوژيكي نظير ماتريكس استخواني معدني زدايي شده كه از منابع الوژنيك (جسد) يا ژنوژنيك بدست مي آيند نشان داده اند كه بدليل القاء استخواني بالاي شان و تمايل بالاي آنها براي بازسازي (remodeling) همانند مواد ترميمي (reconstructire) عمل مي كنند اگر چه كه موانعي شامل خطر تئوريكي انتقال بيماري و نيز هزينه ها و دسترسي به نمونه هنوز در اين ارتباط مدنظر است. در مقايسه با مواد پيوندي استخواني جديد استفاده از استخوان هاي ائوژنوس همچنان بدليل پتانسيل آنها براي رشد و بازسازي و نيز توانايي آنها براي يكپارچگي استخواني و مقاومت در برابر عفونت مورد استفاده قرار مي گيرد از اينرو در اين مطالعه كشت سلولهاي استخواني انساني جهت استفاده در مهندسي بافت استخوان انجام شده است.